"Toch creëert de artistieke vrijheid die Rau hier neemt om zo’n traumatisch tableau te tonen een onverwacht gevoel van troost en sereniteit, een tegenwicht voor de pijnlijke filmrol die zich anders op repeat in het hoofd van een nabestaande afspeelt. In het maanwitte licht zien de vier gezinsleden eruit als engelen. Ze houden elkaars hand vast, verbonden door de dood heen. Het is een volstrekt onrealistisch beeld, maar één dat precies daardoor de confronterende en louterende kracht van het theater laat zien die je 90 minuten lang hebt gemist."
