Le Journal d'Armelle Héliot: 'Milo Rau, een verontrustende omzetting'

| 12 October 2020
Uniek, krachtig, de regisseur, gefascineerd door een nieuwsbericht dat enkele jaren geleden in Calais plaatsvond, biedt ons met "Familie" een zeer vreemde duik in het hart van een "echte" familie...

Het werk van Milo Rau, zijn manier om kwesties die onze samenlevingen achtervolgen en verscheuren, naar het theater te brengen, is altijd diep en voor altijd bewonderd geweest.

We hebben het begrepen, we zijn geraakt en we vergeten Five Easy pieces uit 2016 en La Reprise niet, dat was een van de evenementen van het Avignon Festival in 2019. De Dutroux-affaire, met de aanwezigheid van kinderacteurs op de set, de wrede moord op een jonge homoseksueel door een groep gefrustreerde jongens, dat zijn vreselijke bladzijden die Milo Rau weer op het toneel heeft gebracht.

Hij vindt Familie in lijn met Five Easy pieces en La Reprise: "een serie over de hedendaagse misdaad". In een interview dat Pascaline Vallée voor het Festival d'Automne verzamelde, voegde hij eraan toe dat "de keuze van het onderwerp een beetje bij toeval kwam", waarbij hij aangaf: "Ik was op zoek naar een gezinscriminaliteit in de privé-sfeer. »

Zo werd hij zich bewust van de tragedie van de familie Demeester in Coulogne, nabij Calais in 2007. De vader, René, die onlangs met pensioen ging, en de moeder, Marie-Christine, slechts 57 jaar oud, en hun kinderen, Olivier, 30 jaar oud, die net geen klein transportbedrijfje draaiende hadden gehouden, Angélique, 27 jaar oud, een schoonmaakster, werden alle vier hangend aan de balk van de veranda van het gezinshuis gevonden. Ze werden ontdekt op 27 september 2007. Ze waren al een tijdje dood. Angélique had maandagmiddag 24 september plotseling haar baan opgezegd en beweerde ziek te zijn. Maar dit was slechts een voorwendsel, zoals het onderzoek zou aantonen. We wisten nooit iets anders dan een woord, waarschijnlijk geschreven door de moeder: "Sorry, we hebben het te veel verknald". Er waren ook instructies om voor de hond van het huis te zorgen, gespaard van de vrijwillige dood van de hoofdpersonen. Zowel vader als zoon stonden erom bekend dat ze antidepressiva namen. Maar het mysterie van de beslissing is nooit begrepen.

Waarom voelen we ons ongemakkelijk bij de omzetting van Milo Rau? Omdat het wordt gespeeld door een van de actrices van zijn entourage An Miller, met haar man, ook een acteur, en hun twee dochters, mooie tieners, 14 en 15 jaar oud toen de beslissing werd genomen. Plus twee honden...

Hoe kan een echt gezin zo'n "verhaal" meemaken zonder beïnvloed te worden? Het was An Miller zelf die zichzelf en haar familie ten huwelijk vroeg.

Wat verontrustend was aan Coulogne's verhaal was dat de "kinderen" volwassen waren. Dertig en zevenentwintig jaar oud. Men begrijpt de materiële en emotionele afhankelijkheid, de familiale "waanzin" van de Demeesters. Hun gevoel van mislukking, hun wanhoop. Het is des te meer hartverscheurend omdat het mensen zijn die we elke dag ontmoeten en het gebaar is buiten proportie.

Het is moeilijker met acteurs die uitstekend zijn, voor wie je direct empathie ontwikkelt, zelfs als je de uitkomst kent. Het eindbeeld is natuurlijk afschuwelijk.