"De familie deelde met Milo Rau zes maanden lang discussies, een reis naar Calais om de wijk van de Demeesters te ontmoeten, en de overtuiging dat het niet de bedoeling is dat ze een andere familie dan hun eigen familie interpreteren, maar dat ze met het publiek een idee delen van wat hun laatste avond zou kunnen zijn, als de ecologische ramp of de angst voor de ontbinding van de waarden zou zegevieren. Een "verdraaide" cast, zouden sommigen zeggen, maar een nieuwe manier voor Milo Rau om de uitdrijvingskracht van het theater te ervaren, door een ongemakkelijke en opwindende partituur te componeren tussen documentaire en fictie."
