Een ‘killjoy’ is een spelbederver. Iemand die de goede sfeer vergalt. Over het recht, zelfs de plicht, om dat soort vragen te stellen heeft Luanda Casella het in de ‘The Killjoy quiz’. Een echte quiz, al wordt hier niet de toffe peer, maar enkel de cassante Cassandra beloond. Die tegen de traditie in nog gehoor krijgt ook.
De vraag is dan, zo lees ik toch Killjoy Quiz van Luanda Casella, hoe het komt dat ‘we’ er nog steeds in slagen te doen alsof we gelukkig zijn. Het antwoord, als ik het alweer goed begreep, is een taalkwestie. Door taal betekenen we de wereld, bepalen we wat telt en wat niet, wie telt en wie niet, wat van waarde is en wat niet. Dat is niets nieuws: de Griekse sofisten lieten zich al betalen om recht te praten wat krom is. Nieuw is enkel dat kromme boodschappen vandaag intraveneus, op wereldschaal toegediend worden via alomtegenwoordige media. Die domineren het gesprek, zonder zelf ooit een antwoord te bieden of zich maar tot een debat te lenen. Zo lijken hun denkbeelden steeds meer ‘natuurlijk’. Onzin, natuurlijk.