"Een mix van een wilde hooligan en een priesteres": portret van Angélica Liddell in De Standaard (****)
| 10 October 2021🎧 "Op het podium steekt Liddell woeste tirades af, maar in het echt – tijdens interviews – is ze een heel verlegen, sociaal ongemakkelijke, verlegen maar erg lieve dame.”
🎧 "Liddell maakt theater met de bokshandschoen waarin ze alle fatsoen opblaast. Ze wil haar lelijke kanten tonen en weigert haar binnenwereld te censureren omdat er in de wereld al genoeg hypocrisie en burgerlijkheid is."
🎧 "Liddell betreurt dat theater zijn sacrale en rituele kracht is verloren. Met haar woeste, overweldigende theater van de grote, extreme gevoelens wil ze die kracht opnieuw claimen."
🎧 "In een brief aan zichzelf tijdens Liebestod geeft Liddell toe dat ze theater maakt om graag gezien te worden. Ze is op zoek naar een man, naar een grote romantische liefde, en voegt eraan toe dat theater helaas alleen populair is bij vrouwen en gays."
DS Weekblad - potret & interview (****)
🖊️ De jongste voorstelling van Angélica Liddell, Liebestod, waarvan de wereldpremière in juni plaatsvond in Avignon, speelt zich af in de arena van het stierenvechten. De ondertitel The smell of blood does not leave my eyes, Juan Belmonte verwijst naar de legendarische Spaanse torero en grondlegger van het spirituele stierenvechten. Liddell liet een kanariegele arena ontwerpen – de technici van NTGent krijgen alvast van ons een pluim – die ze bij aanvang betreedt en bijna twee uur lang niet zal verlaten. Daartussenin neemt Liddell, die een fenomenale performer is, het publiek mee op een fascinerende en intense trip. In haar onewomanshow passeren enkele figuranten, poezen en enorme kunstwerken de revue, maar de enige die haar al die tijd vergezelt op scène is een pikzwarte, opgezette stier.
🖊️ Liddell windt er in het stuk, in een brief gericht aan zichzelf, geen doekjes om: zij maakt theater vanuit een schreeuw naar liefde, om bemind te worden door een man. Waarna ze droog besluit dat haar theater ‘alleen maar populair is bij vrouwen en gays’.
🖊️ Liddell groeide op als enig kind in een militair gezin. In de legerkampen en kazernes waar het gezin verbleef, kwam ze meermaals in aanraking met geweld en wapens. Schrijven is sinds haar twaalfde een ontsnappingsroute uit de eenzaamheid. Toen ze op haar zeventiende verhuisde naar Madrid, vond ze een uitlaatklep op de theaterschool. Sindsdien probeert ze haar pijn en woede om te zetten in schoonheid.
🖊️ Het toneel is haar slagveld, waar ze al haar demonen kan loslaten. Haar theater laat zich het best omschrijven als een extreme vorm van exhibitionisme en verontwaardiging, maar omgeven door raadselachtige en epische beelden die zwaar leunen op de religieuze iconografie en barokke beeldtaal, waarvan ook de al even controversiële Romeo Castellucci en Rodrigo García zich bedienen. Een Spaanse krant omschreef Liddell ooit als ‘een onmogelijke mix van een wilde hooligan en een priesteres’ en slaat daarmee de nagel op de kop.
