"Wildemeersch laveert tussen een veelheid aan expressies, maar Jackie wordt nooit een collage. Haar verering had naïef kunnen ogen, maar krijgt hier iets reserveloos, als Du Prés eigen toewijding. Als Wildemeersch haar lichaam bespeelt, is het zoals Jackie haar instrument. Op haar fysieke hoogtepunt en dieptepunt, zo begrijp je, gehoorzaamde zij een kracht van binnenuit – voorbij de noten en woorden. Dit stuk is een belichaamde liefdesbrief aan de muziek én het theater."
