Het Nieuwsblad recensie 'just asking' : 'Te veel vraagtekens'

| 5 oktober 2020

Na een jaar vol onverwachte gebeurtenissen wil NTGent alles opnieuw in vraag stellen. Waarom maken we theater? Met welk gevoel moeten we uit een theaterzaal stappen? Geheel toepasselijk opende de schouwburg na zes maanden de deuren met Just asking, een monoloog die uitsluitend uit vragen bestaat, van Peter Seynaeve voor Oscar Van Rompay. Er zitten filosofische vragen bij (“Is vriendschap een illusie?”), maar net zo goed paradeert Van Rompay met zijn parate fauna- en florakennis door vragen te laten beginnen met “Wist je dat de rode keelhagedis...?

Het spervuur aan vragen doet denken aan een vermoeiende vierjarige kleuter die in de waarom?-fase zit. Heel zelden volgt de ene

vraag op de andere (“Geloof je? Heb je een bijbel? Heb je hem gelezen?”). Veel vaker volgt een praktische vraag over pakweg een
waterleiding op een vraag over iets wat je gedaan zou kunnen hebben in je puberteit. Of het geheel dan te willekeurig is om er een
touw aan vast te knopen? Ook daar plaatsen we een vraagteken bij, want misschien waren er wel toeschouwers die wakkergeschud
werden door een bepaalde vraag.
Wij misten wel pauzes om alles te laten bezinken - de soundscapes van Liesa Van der Aa mochten best meer naar voren komen. En
een beetje context ook. De scène waarin Van Rompay danst en vragen stelt die lijken te komen van iemand die in het uitgaansleven
een potentiële partner checkt op gemeenschappelijke interesses, werkt wel. Maar vragen stellen zonder antwoorden te geven, is toch
vooral een statement. (Magali Degrande)
'Just asking'
T.e.m. 18/12 op tournee in Vlaanderen

Het Nieuwsblad, 3/10/2020

Terug naar overzicht