"Al staan de verschillende verhalen naast elkaar, toch bestaat er een intens contact tussen de spelers. Ze zijn bekommerd om elkaar en dragen zorg voor elkaar, vooral voor Smans als hij de zieke zwakke oude man speelt. Zijn medespelers ontfermen zich over hem. Dat geeft aan de actie een heel warme, tedere kleur, die los staat van wat er verteld wordt. Er is in deze voorstelling geen huiver voor de dood, maar een kalme aanvaarding."
Tot het aan de binnenkant blijft plakken
Alles zit nog vol met toekomst
Voorbij de waanzin wacht de zachtheid
Alleen de mens kan fantaseren
Met gesloten ogen kan je zien wie je wil