Gli Statigeneral: 'Viersterren recensie Familie: De strijd om niet toe te geven aan het rijk.'

...'In Argentinië, voor de REF, of in de Sala Perla, voor de Dagen van Venetië, waren er mensen die verontwaardigd waren, die snurkten, die zwijgden met emotie, die warme tranen huilden. Singulars en sighs begeleiden vaak Rau's voorstellingen: niet voor triviale melodrama's, maar voor het vaardige vermogen van de regisseur om de tragische pathos in de hedendaagse vormen van representatie af te zwakken. Zijn tragedies zijn altijd minimaal en grandioos, privé en collectief, geënsceneerd met een subtiele onthulling van fictie en representatie.'

...'Het andere element: is Rau een revolutionair? Zeker ja, als hij naar Mosoel gaat, in het Amazonegebied, in Congo. Als hij de mazen van de dramaturgie en de productie verbreedt tot het onwaarschijnlijke. Op andere momenten kunnen we hem echter zien als een concrete reformist, iemand die - zoals Pasolini over Bertolt Brecht schreef - met de instrumenten van het theater, binnen het theatersysteem, een revolutie probeert door te voeren. In feite regisseert Milo Rau een belangrijk nationaal theater, hij maakt deel uit van de elite van de Europese kunstenaars: en toch, voortdurend op zoek naar verandering, hervorming van binnenuit. Dan zijn er uiteindelijk nog de sporthallaat, de knuppel in het hoenderhok: dat is het spel. Wilden, zou ik zeggen. Het mooie is, voor diegenen zoals ik die al tientallen jaren elke avond naar het theater gaan, om verrast te blijven, om het voorrecht te hebben om werelden, mogelijkheden en spanningen tegen te komen die het gevoel en de kracht van het theater vernieuwen'