Teatroe Critica: 'Handel af met wat we hebben. Familie van Milo Rau'

Er is iets in de familie dat je nergens anders kunt vinden: een soort thuisland en misschien zelfs betekenis". In het interview van Carmel Hornbostel dat bij de ingang van het Teatro Argentina  wordt verspreid, traceert Milo Rau, in eenvoudige woorden, het schema van het mysterie dat hij ensceneert. Familie, zijn laatste creatie, die in Italië debuteerde op het Romaeuropa Festival , sluit de trilogie gewijd aan moderne misdaden af en haalt, opnieuw na Vijf makkelijke stukken en De herhaling, zijn cue uit een nieuwsverhaal: de koorzelfmoord van de familie Demeester in Calais in 2007. Vader, moeder en twee dochters hingen zichzelf op in hun veranda en lieten alleen een briefje achter ("We zijn te ver gegaan, excuseer ons") als bijschrift (geen verklaring) van een gebaar dat onmogelijk te herleiden was tot financiële of lichamelijke of geestelijke gezondheidsredenen, waardoor het raster dat we gewoonlijk gebruiken om de zelfmoord te lezen, ongeldig werd.

Het publiek is een schaakbord van drukke, vrije en geciteerde stoelen, de toeschouwers nemen plaats met een nieuwe voorzichtigheid, geërfd van 2020, terwijl een bijna onmerkbaar getjilp door de lucht beweegt. Op het podium, een geprefabriceerde glazen structuur en dunne bakstenen staanders onthullen een huiselijk interieur (badkamer, woonkamer en slaapkamer) verspreid met lichtpunten en nog steeds onbewoond, over het hoofd gezien door een groot scherm uit.

De show opent met een lange recensie van geliefde dingen ("Ik hou van het geluid van de zee, maar ik hou ook van de stilte [...] Ik hou van het geluid dat de honden maken op de parketvloer"), toevertrouwd aan de stemmen van Filip Peeters, An Miller en hun twee tienerdochters, Leonce en Louisa: een familie van acteurs die belast zijn met het onderzoek en de uitvoering van de laatste avond van de Demeester. De metafictie wordt onmiddellijk blootgelegd: de input komt van een suggestie van Louisa, verwelkomd door haar ouders die de scène altijd al met de meisjes hebben willen delen. De performers beginnen te dwalen door de kamers, Louisa proscenium vertelt de ontstaansgeschiedenis van het idee, op het scherm verschijnen de beelden van de Peeters in het mistige Calais, bezig met het verzamelen van materiaal voor het werk. De documentaire modaliteit, het kenmerk van Rau's poëzie, verschijnt hier, in de clips die het korte, vruchteloze onderzoek verbeelden, als een gemiste opmaat: de afwezigheid van handgrepen opent een intieme en symbolische ruimte.