The Art of Organising Hope/ The Balcony Project: Proclaiming the European Republic!

Op 10 november 2018 om 16.00 uur verkondigen kunstenaars en burgers de Europese Republiek vanaf balkons in theaters en andere openbare ruimten. 100 jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog, die de Europese beschaving  decennialang in puin heeft gelegd.

Niet alleen wordt de geschiedenis in herinnering gebracht, ook de toekomst wordt in eigen handen genomen. Op initiatief van Ulrike Guérot en Robert Menasse, met de steun van Milo Rau, wil het European Balcony Project de Europese burgers in staat stellen om verantwoordelijkheid te nemen voor het Europese project. Het idee van het algemeen belang - het res publica - dient als leidraad voor een toekomstige Europese orde, een Europese republiek. Het is een Europa zonder naties, zonder grenzen - een burgergericht, gedecentraliseerd Europa.

Na het uitroepen van de Europese republiek bediscussiëren politieke activisten - deelnemers van de Alternatieve Europese Top/ The Art of Organizing Hope - van over heel Europa het manifest dat principes oplijst waarop een toekomstige Europese republiek moet worden gebaseerd, ze bediscussiëren ook de claim op Europese democratische instituten die de enige markt en munteenheid in Europa omkaderen. Ze vullen het voorstel van Guérot en Menasse aan of spreken het tegen met hun eigen ideeën voor nieuwe democratische instituten die zijn voortgekomen uit vele jaren politiek veldwerk, in burgerbewegingen, vakbonden e.d. Ze zijn gevormd door de ervaring  van het Europees bezuinigingsbeleid van na de crisis, dat mensen in hun regio in het bijzonder hard heeft geraakt. Of ze zijn deel van een groep mensen aan wie toegang tot de EU is ontzegd. Hun antwoord bestaat uit politieke activiteit op situaties waar centrale infrastructuur zoals watervoorzieningen, gezondheidssystemen, basis voedselvoorzieningen bedreigd zijn of fundamentele mensenrechten niet langer gegarandeerd.

Quin Minassian is een politiek activiste. Midden in de crisis in Griekenland richtte ze samen met een arts en andere geëngageerde mensen een solidariteitskliniek op in het district Piraeus in Athene. Tot op de dag van vandaag kunnen mensen zonder ziekteverzekering daar onbureaucratisch worden behandeld en van medicijnen worden voorzien. De solidariteitsklinieken vormen het hart van de volksbeweging die is voortgekomen uit de protesten op het Syntagmaplein onder het motto "Niemand is alleen in crisis". Het heeft in totaal 400 verschillende vormen van zelforganisatie in heel Griekenland voortgebracht.

Maria Montavez Sanchez en Fransico Garrido Torres zijn twee van de oprichters van Cerro Libertad, een landgoed van 75 hectare en 1500 olijfbomen in het Spaanse Andalusië. Deze finca is eigendom van de bank BBVA die niets heeft gedaan om de achteruitgang van het land en de boerderij in vijf jaar tijd te stoppen. Op 1 april vorig jaar zijn activisten begonnen met de bezetting van het cerro, hebben ze het huis gerestaureerd en het land gecultiveerd. 'Land behoort toe aan degenen die erop werken' is hun motto. De politie komt hen op 19 maart 2018 uitwijzen. De bewoners van Cerro Libertad vragen hun netwerk om steun, omdat ze niet van plan zijn het op te geven. Dit is een strijd tussen landarbeiders en een bank die speculeren op verwaarloosde landbouwgrond. 

Brendan Ogle is een Ierse vakbondsfunctionaris en een van de grote inspiratoren van de beweging Right2Water die in 2014 begon als reactie op de bezuinigingsagenda van de Ierse regering, afgedwongen door de EU. De Ierse regering besloot om de watervoorziening te privatiseren en installeerde daartoe het bedrijf Irish Water. Gemotiveerd door de vakbonden, geïnspireerd door de Europese Burgersbeweging en uitgaande van het principe van water als mensenrecht, ontwikkelde Right2Water een nieuw organisatorisch driepijler model met unionisten, gemeenschapsorganisaties en progressieve politieke partijen om zich met succes te verzetten tegen beleidsbeslissingen en deze te veranderen. 

Abou Bakar Sidibé, filmmaker. Op de vlucht van Mali naar Duitsland bracht hij 15 maanden door aan het grenshek in Melilla. Met een camera documenteerde hij het lot van de mensen aan de grens. Dit resulteerde in de bekroonde film "Les Sauteurs - Those who jump". Sinds zijn aankomst in Duitsland zet hij zich in voor politieke, economische en sociale grondrechten en transparante administratieve procedures voor vluchtelingen.