Lies Pauwels (°1968, Gent) is zowel regisseur als actrice. Ze werkte nauw samen met Alain Platel en Arne Sierens, en was te zien in de trilogie die zij samen maakten voor Victoria: Moeder en Kind, Bernadetje en Allemaal Indiaan. Ze acteerde over de jaren heen nog in tal van andere Victoria-producties: o.a. Wysiwyg, üBUNG, Poes Poes Poes, Aalst, Een vrouw die de horizon heeft bereikt.
Ze stond ook in voorstellingen van diverse bekende artiesten en gezelschappen zoals: De Enthousiasten, Stella Den Haag, Tg STAN, Theater Klara (CH), Het Toneelhuis, Dood Paard. Ze werkte samen met regisseurs en theatermakers als Johan Dehollander, Eric De Volder, Peter Van den Eede, Tom Van Dyck, Frank van Passel en Pol Heyvaert. En met schrijvers als Christophe Vekeman, Herman Brusselmans, Paul Mennes, Kamagurka, Pascale Platel, Pjeroo Robjee, Rob de Graaf, Dimitri Verhulst. Ze speelde in films van o.a. Josse De Pauw, Dominique Deruddere en Felix Van Groeningen. Daarnaast deed ze ook televisiewerk.
Sinds 2001 heeft Lies Pauwels zich hoofdzakelijk geconcentreerd op creatie. Ze werkt voor al haar voorstellingen in hoge mate op basis van improvisaties, maar dan wel gestuurd. Samen met een groep vrienden creëerde ze binnen Victoria haar regiedebuut Club Astrid (2001), dat meteen internationaal aansloeg. Een definitieve internationale doorbraak kwam er met haar tweede voorstelling, White Star (2004), die in 2005 bovendien bekroond werd met de prijs voor beste voorstelling op het Kontakt International Festival in Torun (Polen). In 2007 ging Lies Pauwels in op de vraag van het Manchester International Festival en Contact Theatre om in Manchester een voorstelling te casten en te regisseren. Dat resulteerde in For all the wrong reasons, dat op tournee ging doorheen Europa en ook werd uitgenodigd door het Singapore Arts Festival.
Tussendoor deed Lies Pauwels nog heel wat coachwerk (o.a. voor de dansvoorstellingen van Latrinité) en gaf ze diverse workshops (o.a. Kulturhuset Stockholm, Rote Fabrik Zürich, Espace des Arts Châlon-sur-Saone, Dublin). Ze geeft ook les aan het RITCS in Brussel.
Begin 2010 regisseerde Lies Pauwels in Torun in Polen de zelf gecreëerde voorstelling Caritas, two minutes of silence (Caritas. Dwie minty czisy). In 2011 speelt ze als actrice in Freetown van het Nederlandse gezelschap Dood Paard en won hiermee de Columbina 2011 (prijs voor beste bijdragende rol). Deze voorstelling speelde tot in New York.
In 2011 regisseert ze op vraag van het National Theatre of Scotland voor het eerst ook een bestaande theatertekst Knives in Hens van David Harrower. In 2012 werd ze opnieuw gevraagd door het National Theatre of Scotland om er My Shrinking life te maken. Een voorstelling gebaseerd op de ervaringen van Alison Peebles als MS-patiënte. In eigen land maakte ze datzelfde jaar Laisse Tomber voor het KIP.
In augustus 2013 maakte Lies Pauwels bij Hetpaleis in Antwerpen de succesvolle voorstelling Het Hamiltoncomplex. De voorstelling werd geselecteerd voor Het Theaterfestival en veroverde de harten van pers en publiek , met 65 speelbeurten in acht verschillende landen tot gevolg. Het Hamiltoncomplex werd gespeeld door dertien meisjes van dertien jaar en een bodybuilder, en ging over de zoektocht naar identiteit in een verwarrende, voortdurend veranderende wereld.
Met Anatomie van pijn, een voorstelling over chronische pijn, op initiatief van onze Publiekswerking, is Pauwels voor het eerst te gast als regisseur in NTGent. Voor deze productie gaat ze aan de slag met ervaringsdeskundigen: mensen die chronische pijn aan den lijve hebben meegemaakt, of nog steeds ervaren. In seizoen 2018-19 is ze ook te gast als regisseur in Bochum, het Duitse stadstheater onder artistieke leiding van Johan Simons.
- update mei 2019