A concert called landscape

‘Het
is een mistige dag in het najaar, mijn omgeving is in nevels verdwenen. Later op de ochtend klaart de lucht op, ik kan weer verder kijken,
bomen en huizen nemen scherper contouren aan. Tegen het middaguur breekt eindelijk de
zon door, de wolken drijven uit elkaar, en de horizon verruimt tot de verre
lijn waarbinnen alle dingen in een groot verband worden verenigd: de wereld is een
landschap geworden.’ (uit: Filosofie van het Landschap van Ton Lemaire bij
AMBO)

Ons eerste landschap hoeft niet noodzakelijk een kale berg, de
weidse zee of bossen in uitbundig groen te zijn. Evengoed is het de zolder bij oma, een
hoekje van de tuin of het stalletje van je grootvader. En misschien wordt dat eerste
landschap wel voor eens en voor altijd het raamwerk van onze blik.

In a concert called landscape werpt Josse De Pauw scherpe vragen op, maar
tegelijkertijd geeft hij er een stem aan. Aan het Pajottenland, de vulkanen van Mexico en
zelfs het heelal. Want ook daar bepaalt het stalletje van je grootvader je blik.
In deze tijden van groter, sneller en sterker is je tijd nemen om te kijken haast een daad
van rebellie.

‘Een spektakel dat visueel, tekstueel en muzikaal weet te boeien.’