Act - A Beckett evening

ACT,  geselecteerd voor Theaterfestival 2020, benadert Beckett op drie manieren. Om te beginnen in een monoloog met teksten van Beckett gespeeld door Johan Leysen. Maar er wordt ook een wetenschapper uitgenodigd om te reageren op Beckett en er is een autonome scenografie die een mogelijk landschap voor een Beckett-tekst suggereert.

De veelzijdigheid en multidisciplinaire benadering weerspiegelen de complexiteit van Becketts werk en zijn tegelijk een poging die complexiteit letterlijk uit elkaar te halen. De triptiek van wetenschap, theater en high-tech laat als in drie aktes telkens een ander facet zien van de diamant ‘Beckett’. Ze verdiepen elkaars ervaring: een manier van spelen doet een wetenschappelijk inzicht plots leven en vice versa. Een performatieve scenografie zoomt in op de onderliggende wereld van of misschien wel ná de acteur en biedt een meer contemplatieve ervaring.

(lees verder onder de video)

Johan Leysen zal fragmenten van de Stories and Texts for Nothing opvoeren. De veelheid aan interne stemmen die dit materiaal rijk is en het verlangen om nu eindelijk de herinneringen en spoken die hem achtervolgen van zich af te schrijven, vormen het vertrekpunt. Wat is een mens die zoekt naar een bestaan zonder bewustzijn, in een onmogelijke zoektocht om de herinneringen uit te putten, de spoken uit te drijven door ze neer te schrijven en uit te spreken? Leysen lijkt evenwel zelf al een spookachtige aanwezigheid te hebben: is hij er echt, of is het een hologram?

(lees verder onder de quote)

"Een uur lang hang je aan de lippen van een man die hopeloos verstrikt raakt"

De dynamiek - of zo je wil het gebrek aan dynamiek - in Stories en Texts for Nothing, toont een mens(heid) die vast zit in de grijze zonen tussen bestaan en niet bestaan. Becketts mensbeeld is, zoals de meesten van zijn generatie, beïnvloed door de ontmenselijking van zowel de concentratiekampen als de atoombom. 

Bepaald door vroegere daden, kunnen we niet anders dan de gevolgen ervan ondergaan en ontbreekt het aan moed en inzicht om deze cyclus van oorzaak en gevolg te doorbreken. We zitten niet enkel vast in onszelf, aan onze machines, of in onze politieke en economische systemen: we zitten ook vast in het antropoceen, dat tijdperk van de mens dat het einde van precies die mens erg tastbaar maakt. De voorstelling bestaat uit variaties op het verdwijnen, meer ook op het terugkeren. Telkens opnieuw begint de dag, omdat we niet weten wat er anders zou moeten gebeuren.