Anatomie Antigone

Tijdens de voorbije
lockdowns hebben herman en de
Roovers
samen een berg  Antigones  beklommen. De tocht begon op
bekend terrein, bij het beroemde en veelkantige stuk van Sofokles. Al gauw kwamen de twee
collectieven echter in een lawine aan bewerkingen terecht, van Anouilh tot Zizek, met
daartussenin onder andere Bertolt Brecht, Jane
Montgomery Griffiths en Femi Osofisan. Met die adaptaties schoven
evenzovele interpretaties van de berg mee naar beneden. 

In het stuk besluit Antigone om - tegen
de almachtige wet van Kreon in - het
lichaam van haar dode broer Polyneikes de laatste eer te
bewijzen. Die verzetsdaad is voer voor uiteenlopende commentaren gebleken,
vanuit politiek en filosofisch, psychoanalytisch en feministisch perspectief.
Ze leverden op hun
beurt diverse Antigonfiguren op. Antigone was in de grillige loop
van haar geschiedenis al een vrouwenrechtenactivist, humanist en angry young rebel. Ze was zowel terrorist als martelaar.

Voor  Anatomie Antigone  construeren de twee theatergezelschappen een caleidoscopische voorstelling met het ijsbergtopje van die traditie. De swingende bewerkingen van Anne Carson, met hun uitgebeende verhaal en ingedikte taal, vormen er de basis van. Die scènes worden verrijkt met zinsneden uit andere adaptaties, met persoonlijke anekdotes, gedichten, stukken uit krantenberichten en essays. Ze laten de plot telkens in een ander licht kantelen. Zo wordt het geheel een anatomische studie van wat het onbegraven lijk van Polyneikes bij de verschillende tragediepersonages teweegbrengt. En een echokamer, waarin de gedachten van de acht spelers raken aan maatschappelijke debatten van vandaag, waarin hun woorden terugkaatsen als daden en vragen.