Solipsists

Stel dat alles — het hele universum — slechts bestaat in het hoofd van de waarnemer. Dat is wel heel alleen. Maar niemand kan bewijzen dat het niet zo is.

In Solipsists  zoeken de jonge, talentvolle acteurs Louise Bergez, Lucas Van der Vegt en Joeri Happel naar een gemeenschappelijke verbeelding. Ze doen dat samen met regisseur Jesse Vandamme, eerder te zien bij NTGent met Scènes  en verbonden aan Camping Sunset. Ze baseren zich op solo's die de voorbije jaren onafhankelijk van elkaar zijn ontstaan. Onder andere tijdens de workshop Het Uur van de Waarheid  met Luk Perceval in NTGent en in de voorstelling GIANTS  van Jesse, Laurens Aneca en Lucas. Het resultaat zijn drie portretten op een rij. De vorm is sober, uitgekleed; de setting is intiem.

Drie wezens gaan steeds heen en weer. Ze leven in de tijd die raast en stilstaat, in de eind-tijd, in de tijd die zonder toekomst is. Ze leven in een lichaam, in een hoofd, ze zijn alleen. Het hoofd dat niet kan stoppen zegt: "Ik weet heel zeker dat wat ik zeker was, nu niet meer, niet meer zo zeker is." Is dat goed zo? 

Er is een vrouw die doet alsof ze dood is, ze wil het vóór zijn, en een man die alles wil kapotschieten: "Wat maakt het uit, toch, papa?". Er is een gast die alles heel de tijd blijft onthouden. Tussen de woorden, de beweging en de stiltes door ruist de zorg van de bezorgdheid. De schijt, en de explosies en implosies, wisselen steeds sneller. 

Het lijken mensen maar het zijn spelers die verbeelden, het is doordoen in de winter en het duister, het is hoop zonder illusies, er is zelfmoord, faalangst, data, walging, waanzin, lichaamsbeeld en adem, er is spelen, het is spelen en een spel.