GROTE STEUN VOOR 'VERKLARING VAN GENT'

Internationale bewegingsvrijheid wordt al bijna 30 jaar lang gehuldigd als één van de fundamentele waarden van de Europese Unie. Voor veel EU-burgers voelt de vrijheid om te reizen niet alleen als vanzelfsprekend, maar ook als een absolute noodzaak. Met een paspoort dat de deuren opent naar 134 landen, kennen Belgische staatsburgers zowat het grootste internationale bewegingsgemak ter wereld.

Volgens de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, die België in 1948 ondertekende, heeft elk persoon het recht op arbeid, het recht om hun land te verlaten en het recht om van nationaliteit te veranderen. In werkelijkheid botsen mensen van buiten de EU op een eindeloze reeks gemilitariseerde en administratieve grenzen, als ze die rechten proberen uit te oefenen in of onderweg naar België.

Het Europese beleid, waaraan België deelneemt, heeft sinds 2014 aan meer dan 23.000 mensen het leven gekost in de Middellandse Zee. De mensen die de even gevaarlijke weg door de Sahara niet hebben overleefd zitten daar niet bij, door een gebrek aan gegevens. Zij die de tocht wel overleven, komen terecht in kampen waar de mensenrechten systematisch geschonden worden, of raken verwikkeld in jarenlange procedures om als volwaardig burger te worden erkend.

De invasie van Rusland in Oekraïne verandert de staat van dit continent voorgoed. 500.000 Oekraïners zijn al gevlucht, miljoenen kunnen volgen. Zij delen nu hetzelfde lot als vluchtelingen die van buiten Europa wegvluchten. Maar de reactie van de EU-lidstaten — hen met open armen ontvangen — toont aan dat een andere migratiepolitiek mogelijk is.

Niet over de juiste papieren beschikken, betekent gedwongen worden om ongedocumenteerd te werken. Het betekent ook dat je geen pensioen kunt opbouwen en geen bescherming hebt tegen ziekte of arbeidsongeschiktheid, waardoor de kans op slechte werkomstandigheden en uitbuiting groot is. Het creëert voor malafide werkgevers een reservoir aan spotgoedkope arbeidskrachten die zich door hun wettelijke status niet kunnen verweren.

Van de actievoerders die de Begijnhofkerk in Brussel bezet hebben in het voorjaar van 2021 waren er 57 die in bakkerijen voor 5 euro per uur werkten. Meer dan 100 zwoegden op bouwwerven voor 4 euro per uur. Onder meer gebouwen van de Europese Commissie in Brussel, het vernieuwde metrostation Kunst-Wet en zelfs een politiekantoor werden mede gebouwd door niet-erkende handen. Velen wijzen met beschuldigende vinger naar Qatar, organisator van het komende WK voetbal, maar ook in België wordt goedkope arbeid schaamteloos misbruikt.

Dit beleid van wegkijken, uitsluiten, opsluiten en deporteren kost de Belgische belastingbetaler tientallen miljoenen per jaar. Terwijl de regularisering van niet-erkende medeburgers 65 miljoen euro per maand (!) aan extra sociale zekerheidsbijdragen zou opleveren. We horen al jaren intentieverklaringen over een duidelijker regularisatiebeleid. Beloftes over humanere opvang. Maar vandaag gaan we voorbij deze woorden.

De ondertekenaars van de Verklaring van Gent willen van beleidsmakers niet meer horen hoe verschrikkelijk de kampen in Zuid-Europa zijn. Ze willen niet meer horen dat België gastvrij is.

Solidariteit van onderop, die steeds weer ondermijnd wordt door wettelijke kaders die haar criminaliseren, is niet genoeg. Het is tijd voor co-liberatie. We verzetten ons tegen ‘verdeel-en-heers’ mechanismen en bouwen aan een nieuw, inclusief ‘wij’, waartoe we allemaal behoren, ongeacht afkomst of eerdere legale status. We hebben allemaal te winnen bij die eenheid. Regularisatie biedt wie nog geen papieren heeft perspectief op waardig en veilig werk en waarborgt gelijke rechten. Zo bewaren we de kracht van onze sociale zekerheid en vormen we bondgenoten in de strijd voor faire arbeidsomstandigheden. Regularisatie betekent ook een einde aan het verspillen van gemeenschapsgeld aan het criminaliseren van mensen via valse oplossingen zoals gesloten centra en deportaties die ons medeplichtig maken aan mensenrechtenschendingen. We kunnen dat geld investeren waar het écht nodig is, in de zorg, onderwijs, een duurzame transitie en zoveel andere zaken waar we allemaal de vruchten van plukken.

Daarom eisen we samen de bevrijding van de wettelijke kaders die ons al decennia verdelen. Want politieke moed heeft niets te maken met het onverzettelijk vasthouden aan verstarde kaders die werden gemaakt in een ander tijdperk voor andere doeleinden. Politieke moed is de moed om die kaders te blijven bevragen, heruit te vinden of desnoods op te geven.

De ondertekenaars willen de wet veranderen, door hem te verhelderen en humaan te maken. Ze eisen:

1.      Een einde aan de willekeur: er moeten duidelijke criteria komen voor het regularisatieproces die rekening houden met de onmogelijkheid om terug te keren, langdurige verankering en bepaalde vormen van kwetsbaarheid. 

2.      De aanstelling van een onafhankelijke regularisatiecommissie bestaande uit betrokkenen in de sector waarbij aanvragers in beroep kunnen gaan. Zij gaan over de uiteindelijke beslissing in het geval van beroepsprocedures na afwijzing door de Dienst Vreemdelingenzaken.

3.      De mogelijkheid om de aanvraag tot regularisatie in te dienen in België, in plaats van bij de Belgische diplomatieke of consulaire post in het buitenland zoals dat vandaag de dag wordt voorgeschreven.

4.      Het stoppen van de criminalisering van mensen die door de staat niet als burger worden erkend. Regularisering mag niet worden geweigerd vanwege ongedocumenteerd werk of overtredingen die verband houden met de migratieroute.

5.      Regularisatie op basis van een gepersonaliseerd project: migratie is rijkdom. Daarom stellen we een traject van regularisatie voor op basis van een persoonlijk project. De persoon zal worden ondersteund door een adviseur die hen zal volgen tijdens de ontwikkeling van hun project.

Steun het wetvoorstel. Teken als individu en/of organisatie en verspreid het in uw netwerk van vrienden, familie, collega’s en mede-activisten en schrijf geschiedenis voor België: www.inmyname.be