De Morgen: 'Familie' wordt intiemer op groot scherm' (drie sterren) (Ewoud Ceulemans)

Een disclaimer: wij waren, in tegenstelling tot onder andere The Guardian en The New York Times geen fan van Familie, de NTGentvoorstelling van Milo Rau over een familie die haar laatste avondmaal eet alvorens zichzelf te verhangen. De voorstelling was

geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van de familie Demeester, maar de banale handelingen van Raus familie, vertolkt door
acteurskoppel An Miller en Filip Peeters en hun tienerdochters Louisa (15) en Leonce (14), resulteerden in al te banaal en onverschillig theater, op de choquerende en indrukwekkende slotscène na.
In de film, die aan het begin van de zomer in vier dagen werd opgenomen op de scène van NTGent en nu te zien is op Film Fest Gent,
is er nauwelijks iets aan dat uitgangspunt veranderd. We zien nog steeds hoe de moeder haar ouders belt, hoe de dochters Engels
leren, en hoe de vader zeevruchten klaarmaakt. De dialogen neigen nog steeds naar onbenulligheid.
Toch intrigeert de film meer dan de voorstelling.
Rau geeft niet toe aan de conventies van een standaard dramafilm: Familie begint met het rode gordijn van NTGent dat open gaat,
waarna je het decor op scène ziet staan. Nu en dan zie je tijdens de film de lege stoeltjes in de zaal. Alsof Rau benadrukt dat hij niet gewoon een film is gaan maken. Maar het is pas wanneer Rau de mogelijkheden van cinema omarmt, dat Familie groeit. Aan het begin werkt de schoudercamera nog storend, maar al gauw slaagt Rau erin om zijn publiek deel te laten uitmaken van die verdoemde familie. Dat lukte nooit in de voorstelling, waar de droge enscenering leidde tot een niet te overbruggen afstand tot wat er op scène gebeurde. Maar door onze blik te sturen en door scènes slim te monteren, zien we de intimiteit van het gezin. Wil dat zeggen dat de film een schot in de roos is? Nee, daarvoor blijft de nihilistische toon van de vertelling storend, en weegt Rau als filmregisseur misschien toch nog te licht