"Die angst om te vallen keert weer als de performers zich achterover laten vallen op stoelen die soms al omgekiept zijn. Ze doen dat een voor een, heel traag. Uit die val ontstaat een ruggelingse choreografie van armen en benen. Het hoge tempo van de voorstelling zakt hier plots in elkaar. Plots krijg je een adempauze om stil te staan bij de vele vormen van pijn die het stuk er eerder door joeg. Ontroerend, maar ook esthetisch erg mooi." "Het stuk blijft hangen, als een pijn die niet wijken wil."