"Het stuk krijgt een droomachtig karakter door de vreemdheid die het op het toneel laat woekeren, door het spel van onthulling dat de camera biedt (een vreemd schilderij, dat tweemaal op een muur achter in het decor wordt onthuld, suggereert bijna een fantastische verschuiving) en door suggestieve lichteffecten. Uiteindelijk is dit alles wat overblijft van een stuk dat, onbedoeld of door overdreven reductionisme, elke mogelijkheid uitwist om zijn personages te zien als iets anders dan verlangenloze monsters."
