Atropa

Atropa. De wraak van de vrede  werd in 2008 geschreven door Tom Lanoye en ging in datzelfde jaar in première op het festival van Avignon in een regie van Guy Cassiers. In 2012 won Lanoye de prijs voor podiumteksten, omdat hij in Atropa  “zoekt naar de wortels van het kwaad dat oorlog en geweld heet” en daarbij “het spel van de macht analyseert”, aldus de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. In de versie van Naomi Velissariou is Atropa  een tragedie zoals zij bedoeld is: een talige viering op muziek, ter ere van hedendaagse goden. 

"Dit slotdeel van de 'Triptiek van de macht' is verplicht toneelvoer voor iedereen met ambitie."

"De paradox der vrede is dat ze veroverd moet worden. Met geweld."

In Atropa worden de taboes van een generatie die gekenmerkt wordt door haar zucht naar emancipatie, bezongen in een taal die zij het best verstaat: die van pompende beats en messcherpe poetry. Atropa is een bacchanaal van taal waarin de strijd om de macht plaatsmaakt voor een viering van de kwetsbaarheid. Griekse vrouwen komen in aanraking met Trojaanse vrouwen, die na de bezetting van hun stad de dood verkiezen boven een leven in onderdrukking. Het is aan de enige man om aan het einde van de strijd de waarden van de overlevenden overtuigend te verdedigen… 

*Intersectionaliteit (ook wel kruispuntdenken) is het fenomeen dat "maatschappelijke ongelijkheid zich voordoet langs verschillende assen, die elkaar snijden"; de notie dat individuen in een samenleving discriminatie en onderdrukking ondervinden op grond van een veelvoud van factoren. 

"Naomi Velissariou gaat Tom Lanoyes 'Atropa' te lijf met drag en drilboren. Een gedurfde enscenering zonder compromissen."