Rage Emilienne Flagothier

Is het je al eens overkomen dat iemand op straat zegt “Wat ben je supermooi”
En dat je doet alsof er niks is gebeurd
Of erger, dat je antwoordt, “Bedankt”?
Dat iemand je “mijn schoonheid” noemt,
Dat een onbekende je billen aanraakt,
maar net zacht genoeg dat je het niet zeker bent,
Dat een vriend het verschil tussen 'samen een gesprek hebben' en 'dingen oneindig lang uitleggen' niet kent?

En dat je je mond houdt?

Of erger, dat je glimlacht
Omdat je goed bent opgevoed
Omdat je hebt geleerd vriendelijk te zijn en empathie te hebben?

In Rage  gaan we onze geschiedenis herschrijven. Onze verhalen.

We gaan onszelf toestaan om alle reacties te hebben waar we van droomden, maar waar schaamte, angst of een paar seconden shock ons van weerhielden. We spelen de scènes na die we allemaal zo goed kennen, maar deze keer zullen we echt vernietigende replieken afsteken, we zullen hun gezichten inslaan met een paar stijlvolle gevechtsbewegingen, we zullen hun ondraaglijke wellustige glimlach in bloed laten verdwijnen, we zullen hun hersens eruit knallen door hard op hun voorhoofden te drukken, de klootzakken.

We laten onze woede stromen terwijl we onze tranen laten vloeien.
En het zal deugd doen.