Black - A Journey into Europe's Heart of Darkness: Congo
Als inspiratiebron voor Black, het eerste deel van A Journey into Europe's Heart of Darkness, dient een waargebeurd verslag van een van de eerste Congoreizigers in de geschiedenis: de Afro-Amerikaan William Henry Sheppard, ‘the Black Livingstone’ genaamd. Sheppard reisde in februari 1890 vanuit New York via Londen naar Afrika, als missionaris voor de Presbyteriaanse Kerk. Samen met zijn witte reisgezel Sam Lapsley – beide mannen zijn nog prille twintigers op dat moment – begint hij aan een ingrijpend avontuur op compleet onbekend terrein, waarbij hij van de ene verbazing in de andere valt.
Anders dan Lapsley, die fysiek aan deze missie ten onder zal gaan, trekt Sheppard zich goed uit de slag, tot het geld van de kerk op is en hij moet terugkeren naar Amerika voor nieuwe fondsen. Bij die terugkeer spaart hij zijn kritiek op de wantoestanden in Congo niet, en is hij een van de eersten om de mensonterende exploitatie door Leopold II aan te klagen.
In Black, dat voor het eerst in het seizoen 18'-19' gespeeld werd, wordt een reconstructie gemaakt van Sheppards authentieke reisverslag, geïnspireerd door de vurige lezingen die hij gaf om missiegeld te verzamelen. Hij schuwde daarbij het dramatische effect niet en stelde kunst- en gebruiksvoorwerpen ten toon, inspelend op de hang naar exotiek bij de doorsnee westerling. In het Amerika van die tijd zorgden Sheppards lezingen voor meer dan één schok: omwille van zijn huidskleur werden in de theaters waar hij optrad voor het eerst ook zwarte toeschouwers toegelaten, weliswaar op het hoogste balkon. Sheppards verhaal getuigt, naast een diepgewortelde angst voor het onbekende, van een alomtegenwoordig racisme.

spel
credits
muziek
Sam Gyselregie
Luk Percevaltekst
Fiston Mwanza Mujila, William Sheppard, Aminata Demba , Nganji Mutiri , Steven Heene , Luk Perceval , geïnspireerd door James Baldwin, Jef Geeraerts, Gil Scott-Heron, William Shakespeare, Giordano Bruno, Pagan Kennedy, Lucas Catherine, Joseph Conrad, Jean-Paul Sartre, Aimé Césaire en zuster Adoniadramaturgie
Steven Heenedramaturgie stage
Lilly Buschscenografie
Annette Kurzassistent scenografie
Sammy Van den Heuvelkostuumontwerp
Ilse Vandenbusschelichtontwerp
Mark Van Denesseregieassistent
Liesbeth Standaertproductieleiding
Sebastiaan Peeters1ste inspiciënt
Marc Swaenentechniek licht/1ste inspiciënt
Sander Michielstechniek geluid
Jannes Noorman, Frederik Vanslembrouckassistent geluid
Sibbe Velghetechniek podium
Eddy Deschepper , Ramon Blancquaertrekwisieten
Flup Beysrealisatie decor
Luc Goedertier , decoratelier NTGentrealisatie kostuums
An De Mol , Mieke Vander Cruyssenkleedster
Micheline D'Hertogetourmanager
Katrien Seeuwstechnische productieleiding
Oliver Houttekietcoördinatie productie en techniek
Patrick Martensmet dank aan
Steve Dugardin, Elke De Brouwer, Ted Stofferdeze productie werd gerealiseerd met de steun van
The Belgian Tax Shelter
Bedankt voor je bericht.
Mijn zus en ik vonden de boodschap in de voorstelling hardstikke goed. Het ging niet enkel over de racistische praktijken die in Congo gaande waren maar ook hoe sommige mensen de dag van vandaag nog steeds op een negatieve manier omgaan met diversiteit.
De scène waarin Aminata en Andie op een zeer trage manier bewogen terwijl ze het over Afrika hadden vonden we wel allebei echt wel de beste scène. Zowel de executie als de tekst bij die scène was prachtig. Alle andere acteurs waren natuurlijk ook echt geweldig.
Er zaten wel hier en daar een paar stukken die minder ons ding waren zoals de scène onder de regen. Die duurde voor ons wel veel te lang.
Ook was ik het wel nog wat aan het vergelijken met wat ik bij de repetities gezien heb en vond het wel jammer dat de comedie die ik daar zag niet helemaal terugvond bij de voorstelling zelf. Er zaten wel grappige stukjes in maar het was niet echt meer zo absurd als ik gehoopt had.
Ten slotte was het decor en de muziek echt fantastisch!